شورای پژوهشی مشیز، مرجع مشورتی علمی و تحقیقاتی است که کلیه خط‌مشی‌ها و امور زیر بنائی در آن شورا تدوین و تبیین می‌گردد. با توجه به جایگاه و اهمیت پژوهش و فعالیت مبتنی بر دانش در موسسه مشیز، اکثر فعالیت‌ها و خدمات با دریافت مشاوره و راهنمایی از حلقه و شورای پژوهشی این موسسه برگزار می‌شود.
_عارضه‌یابی و بررسی چالش‌ها و آسیب‌های شبه خانواده‌ها و ارائه پیشنهاد و راهکارهای اجرایی.
_ارائه الگوی استاندارد شبه خانواده موفق جهت استاندارسازی فعالیت‌های مشیز.
_ارزیابی فعالیت‌های پژوهشی، علم سنجی طرح‌ها و پایان نامه‌های مورد حمایت.
_ایجاد ارتباط لازم با مؤسسات علمی داخلی و خارجی به منظور همکاری در امور پژوهشی و مبادله خدمات علمی.
_معرفی به عنوان سفیر علمی مشیز در سمینارهای تخصصی حوزه خود.
_ایجاد بستر لازم برای شرکت در سمینار، و کنفرانس‌های علمی وهمکاری با مجلات، دانشگاه‌ها و قسمت پژوهش ارگان‌های مد نظر.
به گزارش روابط عمومی مشیز؛ اولین نشست شبه خانواده در ایران با عنوان نشست «بنیان‌های نظری شبه خانواده»در تاریخ بیست و هشتم خرداد ماه ۹۸ با حضور متخصصین و صاحب‌نظران حوزه کودک و آسیب‌های اجتماعی برگزار شد.
محمدتقی آزاد ارمکی، قاسم پورحسن، محمدسالار کسرایی، کاوه امیدی، فهیمه حسین زاده و محمدعلی محمدی قره قانی در این جلسه به سخنرانی و ایراد نظرات خود در این حوزه پرداختند.
دکتر قاسم پورحسن به عنوان سخنران بعدی پیرامون رهیافت‌های شبه خانواده صحبت کرد و به سه رهیافت چنین اشاره نمود: «سه نظریه مهم در باب شبه خانواده وجود دارد که می‌توان از آن‌ها به عنوان رهیافت‌های بنیادین نام برد. نظریه تاسیسی بودن شبه خانواده، نظریه تتمیمی و تکمیلی بودن شبه خانواده و نظریه جایگزینی تلفیقی.»
دکتر تقی آزاد ارمکی آغازگر بخش دوم همایش شبه خانواده بود. استاد دانشگاه تهران در ابتدا به موضوع خانواده و شبه خانواده و اینکه جای آن در مباحث اجتماعی کشور خالی است اشاره کرد و گفت: «شواهد تجربی و حوزه نظری نشان می دهد که ما خانواده را به درستی نمی شناسیم و نمی دانیم پیوست آن با دیگر عناصر جامعه کدام است. به گمانم چند نیروی اجتماعی در بروز و ظهور شبه خانواده در ایران موثر هستند. در وهله اول فرزندانی که در جامعه بلاتکلیفند. دوم نهادها و سازمان هایی که متکفل این بودند که این ماجرا اتفاق نیفتد اما به دلیل کارکرد نادرست، حالا باید معلول خودشان را سامان بدهند، مثل سازمان بهزیستی. سومین گروه نیز کسانی هستند که به دلایل مختلف میل به پذیرفتن فرزند دیگری یا بدسرپرست را دارند.»
دکتر رحیم محمدی سخنران بعدی همایش، به موضوع «خانواده، کلانشهری و تغییر مفهوم فرزندآوری در ایران» پرداخت. دکتر محمدی با اشاره کوتاه به مفهوم کلانشهر از منظر فرهنگی گفت: «با نگاهی به کلانشهرها در می یابیم که مفهوم و ساختار خانواده نسبت به دوره پدران و مادران ما تغییرات بسیاری کرده است. در حال حاضر شکل های مختلفی از خانواده پدید آمده که در گذشته معنایی نداشتند. به طور مثال خانواده تک عضوی، خانواده بدون فرزند، خانواده تک والدی، خانواده سفید، خانواده دوم و …»
دکتر محمدعلی محمدی قره قانی به عنوان آخرین سخنران سمینار شبه خانواده، موضوع سخنرانی خود را «پدیدار شناسی تجربه زیسته کودک و والدین در فرزندخواندگی» قرار داد. وی گفت: «کودکانی بوده اند که پیوند‌های ژنتیک خود را گم کرده و یا از دست داده اند. هویت خود را باخته و از عواطف عمیق مادرانه یا والدینی هم محروم مانده اند. تاریخ فرزندخواندگی مشحون از این گونه جدایی‌ها و محرومیتهای کودکان از والدین، از هویت بیولوژیک و خونی و خویشاوندی، از تاریخ خانوادگی و خاندان و تبار و یأس و درماندگی و استرس و بی‌معنایی و در موارد زیادی اعتیاد و خودکشی این گونه از فرزندان است».
دکتر محمدی قره قانی مشکل را منحصر به کودکان بی سرپرست و یا بد سرپرست ندانست بلکه مادران و پدرانی هم که چنین فرزندانی را می پذیرند را دچار استرس و نگرانی از آینده و حتی انگ و طعنه دیگران دانست.
وی ادامه داد: پیرو سیاست‌های فرزند خواندگی باید به این دغدغه‌ها هم پاسخ داد و پیشنهاد شده تا سابقه ژنتیکی و بیولوژیک کودکان را پنهان و منهدم نکنند و حتی مساعدت شود تا آنان حداقل به هویت ژنی خود پی ببرند و برای پدر و مادران فرزند پذیر نیز دوره‌های روانشناسی و توانمندسازی و آموزش مهارت جهت مقابله با استرس و فشار‌های اجتماعی منبعث از فرزندپذیری را ارائه بدهند.
متن کامل را اینجا بخوانید.
