خانواده و سلامت روان کودک

خانواده تاثیرگذارترین و قدرتمندترین عامل شکل گیری شخصیت و سلامت روان افراد است. خانواده اولین نهادی است که به پرورش کودک می‌پردازد و زمینه را برای آموزش‌های بعدی آماده می‌کند. خانواده به دلیل اهمیت بسیار بالای خود، به صورت مختلف بر رشد جسمی، روانی، هیجانی و اجتماعی افراد تاثیر می‌گذارد. طبق گفته روانشناسان، سلامت روان کودکان رابطه مستقیمی با تعامل آن‌ها با والدین دارد. کودکان بی سرپرست و بد سرپست در طیف بسیار وسیعی از مشکلات با یکدیگر شباهت دارند. کودکانی که بعد از سنین 6 ماهگی والدین خود را از دست می‌دهند، آسیب زیادی می‌بینند چرا که پس از 6 ماهگی وابستگی زیادی بین والدین و کودک به وجود آمده است و آسیب ناشی از آن بسیار زیاد می‌باشد. 

عوامل تاثیر گذار در بی سرپرستی کودکان

عوامل بسیار زیادی باعث بی سرپرستی یا بد سرپرستی کودکان می‌شود. برخی از این دلایل عبارتند از

_فوت والدین

_طلاق والدین

_فقر و مشکلات اقتصادی

_اعتیاد والدین 

_زندان رفتن والدین باعث می‌شود کودکان بی سرپرست شوند.

_غایب بودن یکی از والدین

_بیماری‌های جسمانی و روانی والدین 

مشکلات شایع کودکان بی سرپرست

یکی از شایع‌ترین مشلات کودکان بی سرپرست، افسردگی است که میزان شیوع آن 40 درصد بیشتراز کودکان عادی می‌باشد. این کودکان، از محبت والدین محروم شده‌اند و به این دلیل یاد نمی‌گیرند که احساسات خود را چگونه بروز دهند. کودکان و نوجوانانی که در مراکز شبانه روزی زندگی می‌کنند و سرپرست ندارند، نسبت به زندگی بسیار ناامید هستند. کودکان بد سرپرست یا بی سرپرست، نسبت به دیگر کودکان بیشتر به نافرمانی مقابله‌ای دچار می‌شوند. همچنین احساس ناامنی و بی اعتمادی شدید دارند و نمی‌توانند روابط صحیحی با دیگران برقرار کنند.

حمایت‌های قانون از کودکان بی سرپرست

بر اساس قانون اساسی، دولت وظیفه دارد از کودکان بی سرپرست مراقبت کند. مراکز بهزیستی، از طرف دولت موظف به ارائه خدمات به این گروه از کودکان هستند. سازمان بهزیستی، در تمام کشور شعبه‌هایی دارد و این کودکان را می‌پذیرد و به آن‌ها خدمات رفاهی و آموزش ارائه می‌دهد. همچنین دولت موظف است که زمینه را برای فرزندخواندگی این کودکان نیز فراهم آورد.

چگونگی برخورد با کودکان بی سرپرست

نحوه برخورد با این کودکان اهمیت بسیار بالایی دارد چراکه آن‌ها به قدر کافی آسیب دیده هستند و برخوردهای اشتباه لطمه بیشتری به آن‌ها وارد می‌کند. توجه داشته باشید که لازم است به این کودکان محبت کرد و آن‌ها را دوست داشت ولی به هیچ عنوان نباید به آن‌ها ترحم شود. محبت بیش از اندازه و فرق گذاشتن بین آن‌ها و سایر کودکان باعث می‌شود که احساس ترحم کنند و خلاء عاطفی والدین‌شان را بیشتر احساس کنند. برخورد اشتباه و ترحم برانگیز نه تنها باعث خوشحالی این کودکان نمی‌شود بلکه آسیب بیشتری نیز به آن‌ها وارد می‌کند.